Zorigaitzeko Misterioa

Bat-batean, laino ilun ugari hasi ziren sortzen edonon. Egiten ari nintzena egiteari utzi, eta leihotik begiratzera altxatu nintzen. Kalera begiratu bezain pronto, argi guztiak itzali ziren eta tximista baten argia baino ez zen ikusi.

Leihoa. Norbait ikusi nuen bertan islaturik, tximista argiz islaturik. Atzera begiratu nuen segidan, bertan ez zegoen inor ere. Nire gela izan zen ikusi nuen bakarra argiak berriro piztu zirenean.

Beldurraren beldurrez jarraian batu nituen Sherlock Holmesen etxean aurkitu nituen paper guztiak. Beldur nintzen ea norbait bila etorriko zen.

Eskuratu berri nituen paperen artean misterioak argitzeko bere sekretu guztiak zeuzkan idatziak eta, horien artean, misteriotsuki hildako bere maitaleari inoiz bidali ez zizkion gutunak. Oso baliotsua zen hau, eta behar ez zuen norbaiten eskutara heltzen baziren, frogarik utzi gabe, lapurtu, hil eta bizitzeko aukera izango lukeelako.

Beraz, kontu handiz erabili beharko nituen, paper hauetan idatzirik zegoena ondo gorde behar nuen.

Gau hartakoa, ahaztu gabe bulegora joan nintzen goizean goiz, beti bezala. Bertan Hebenaren laguntzaz, biok Sherlocken sekretua argitzen saiatuko ginen, eta horrela gure lana aurrera eraman ahalko genuke. Azkenean, gure bost urtetako lan gogorrak fruituak emango zituen.

Goiz osoa eman genuen irakurri eta irakurri, baina gauza handirik ezin izan genuen atera. Ez genion zentzurik aurkitzen, orri bakoitzean erabat ezberdina zen gai bati buruz hitz egiten baitzuen. Bazkal orduan Hebenak eta biok deskantsua hartzea erabaki genuen. Hebenak jarraitzeko animoak ematen zizkidan, berak ez zuen bost urtetako lana zaborretara bota nahi, aurrera jarraitu nahi zuen, eta nik ere berdina nahi nuela konturatu nintzen. Egun gutxi hauetan ezer ez aurkitzeagatik ez zuen esan nahi dena bukatu zenik, emaitza onak gogor lan egin ostean baitatoz.

Lanera berriro. Ezin genuen amore eman horrelako altxor miragarri bat aurkitu eta gero, bekatua izango litzateke. Erabakia hartua neukan jada, ez nioan berriro ahul bat bezala jokatzera eta ezin dut batekin segidan erreditzera, ez. Ni berri bat izango nintzen, ezeri beldurrik ez zion Ni bat.

Oraingo honetan, Hebenak gutunak irakurriko zituen banan-banan, ea arrasto misteriotsurik aurkitzen zuen, eta nik gaua gutunak irakurtzen pasatu nuenez, misterioak argitzeko sekretuak irakurtzen hasi nintzen. Irakurtzen nuen heinean ezaguna egiten zitzaidan irakurtzen ari nintzena, zerbaiten jarraipena zela iruditzen zitzaidan, baina ez nekien zehazki zerekin lotu.

Beste arratsalde bat eman genuen irakurri eta irakurri inongo erantzunik aurkitu gabe. Berandu egin zitzaigun, eta etxera joateko ordua zela erabaki genuen biok. Agurtu eta gero etxerako bideari ekin nion. Haize bolada bortitzak hasi ziren bat-batean, eta eskuetan neramatzan paperak kendu nahi zizkidala ematen zuen. Gogor eusten nituen baina gero eta bortitzagoak ziren haize boladak. Azkenean paperak bota zizkidan lurrera eta dena nahasirik utzi zidan. Batzen noala, zerbaitek ukitu izan banindu bezala sentitu nuen eta berriz paperak lurrera jausi zitzaizkidan, oraingoan nahas gabe.

Etxean nengoen jada, sofan eseri nintzen lasaialditxoa izateko. Paperak eskuetan hartu, eta ordenan jartzera noala, konturatu nintzen dataren arabera zeudela ordenaturik denak, harriturik geratu nintzen, nola ez zitzaigun ba bururatu horrelakorik. Susmo txarra hartu nion honi. Zerbait susmagarria gertatzen ari zitzaidan.

Hebena deitu gabe ordena horretan dena irakurtzen hasi nintzen, eta orain bazeukan denak zentzua, Shelock Homesek ez zuen batere erraz aurkitzeko moduan ezkutatu bere sekretua, ez horixe, ez zen ez tipo makala! Orain ulertzen nuen zergatik sekretuek zerbait gogorarazten zidaten, gau horretako isla, eta arratsalde horretako haize bolada bortitzak. Denak bazeukan bere misterioa.

Oin hotsak. Ate danbatekoa. Norbait zetorren niganantz, ni hiltzera. Eta nor? Sherlock zen nire bila etorri zena, bere sekretua aurkitu nuelako eta arriskuan egon zitekeelako. Hasiera batean ez nuen ulertu zergatik lagundu zidan sekretua deskubritzera, baina bai, orain banekien. Sekretua jakingo ez banu ez zeukan inolako arrazoirik ni hiltzeko, baina hau jakiterakoan, hobe ni hil bera arriskuan jartzea baino. Horregatik jarri zidan dena hain erraz, dena azkarrago egin ahal izateko.

Nire ordua heldu zen Sherlock, bizitza osoan mamu izan zen Sherlock, ni hiltzera zetorren, muturra behar ez nuen lekuan sartzearren. Baina ez zen nire errua guztiz, bera hain ospetsua izan ez balitz izenez eta herrialdez aldatzen joan ahalko litzateke misterioak argitzen inolako arazorik gabe, baina famak burua jan egin zion, eta hara nora noan ni orain.

Atzean nuen, bere presentzia susmatzen nuen neure atzean. Begiak itxi eta agur esan nion munduari, ezagutu nituen guztiei, egondako leku zoragarri guztiei, eta bizi izan nintzen arteko momentu zoriontsu guztiei. Labankada sumatu nuen bizkarrean, eta nola odola irteten zen. Lurrera jausi eta bertan geratu nintzen ezertarako balio gabe. Hilik.